Pjevanje je najstariji i najprirodniji oblik muzike koji čovjek poznaje. Od davnina, prije nego što su nastali prvi muzički instrumenti, ljudski glas bio je glavno sredstvo izražavanja emocija, priče i zajedništva. U mnogim starim kulturama pjevanje je imalo i duhovnu ulogu – služilo je za obrede, slavlje i prenošenje znanja s generacije na generaciju. Tokom vijekova, razvilo se u različite stilove i pravce, od gregorijanskih korala i tradicionalnih narodnih pjesama, pa sve do opere, džeza i savremenih muzičkih žanrova. Njegova istorija je ujedno i istorija čovječanstva, jer kroz glas ljudi ostavljaju najiskreniji trag o sebi.
Ljepota pjevanja je u tome što ne traži nikakav instrument osim glasa, a ipak može prenijeti čitav spektar osjećanja – od nježnosti i radosti, do tuge i snage. Glas je jedinstven za svakog čovjeka, pa pjevanje postaje lični pečat u muzici. Bilo da je riječ o solo izvođenju ili horskoj harmoniji, pjevanje stvara posebnu vezu između izvođača i publike, gdje riječi i melodija zajedno pričaju priču. Zbog toga se pjevanje smatra najdirektnijim i najtoplijim oblikom muzičkog izražavanja.
Izabrati pjevanje znači izabrati slobodu i bliskost s muzikom. Ono razvija disanje, koncentraciju, osjećaj za ritam i ton, ali i samopouzdanje i izražajnost. Svako može da pjeva, bez obzira na godine ili iskustvo dovoljno je samo željeti da glas postane instrument. Pjevanje povezuje ljude, oplemenjuje duh i donosi radost, a upravo zato je vječno i univerzalno.